ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਜੋ ਵੀ ਦੁੱਖ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਢੁਕਵੇਂ ਉਪਾਵਾਂ ਨਾਲ ਸੁਧਾਰਿਆ ਜਾਂ ਟਾਲਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਥਾਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸਦੀ ਜੜ੍ਹ ਅਸਲ ਸੁਭਾਅ ਅਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਇਸਦੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਦੀ ਅਗਿਆਨਤਾ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਅਤੇ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਅਸੀਂ ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੀ ਉਸ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਸਾਨੂੰ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣਾ ਹੀ ਪਵੇਗਾ। ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਬੁਰਾਈ ਅਜਿਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਅਗਿਆਨਤਾ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਬੁਰਾਈ ਤੋਂ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਉੱਚੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਾਨੂੰ ਉੱਥੇ ਲੈ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਮਾਂ ਲੋਕ ਲਗਾਤਾਰ ਉਦਾਸੀ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਖ਼ਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਇਸਦਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਦੁੱਖ ਜਾਂ ਮੁਸੀਬਤ ਤੋਂ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦੇ।